Alweer meer dan een maand weg van huis.

Dag lieve mensen!

Sorry dat ik na mijn laatste reisverslag zo lang niks van mij heb laten horen.. Het kost gewoon best veel tijd om een internetcafe op te zoeken en daar dan een heel verhaal te schrijven terwijl er ook zoooo veel andere leuke dingen te beleven zijn. Maar ik kan jullie in ieder geval gerust stellen dat alles nog steeds heel goed gaat en dat ik nog steeds aan het genieten ben! En om het goed te maken, zal ik deze keer een extra uitgebreid verhaal schrijven ;).

In mijn laatste reisverslag zei ik dat ik na Koh Phi Phi nog Koh Lanta wilde bezoeken, maar na 3 nachtjes op Koh Phi Phi werd ik ziek (ik denk een combinatie van te veel zon en zeewater, te weinig gewoon water en iets verkeerd gegeten). Gelukkig was ik maar een nachtje ziek en was ik na een dagje in bed wel redelijk opgeknapt, maar ik realiseerde me wel toen ik in bed lag dat het eilandleven best wel oppervlakkig was als je niet echt uit kan gaan (het ging namelijk vooral over hoe dronken iedereen 's avonds was en hoe erg de kater de volgende dag was). Dat is best grappig voor een paar dagen, maar ik vond dat het toch wel tijd werd voor wat cultuur! Dus de volgende dag, toen ik me weer wat beter voelde heb ik een boot + bus ticket naar Bangkok geboekt en kon ik die dag erna weer aan een lange reis beginnen.

Op de boot richting het vaste land was ik twee Duitste meisjes tegengekomen die toevallig ook naar Bangkok gingen. Met hen heb ik de reis naar BKK opgetrokken en toen we eenmaal in Bangkok waren hebben we samen naar een Guesthouse op Khao San Road gezocht en een kamer gedeeld. Ook had ik met die meiden BKK een beetje verkend, zijn we naar de opstanden wezen kijken (die trouwens helemaal niet geweldadig zijn! Je ziet alleen wat mensen met stentjes waarin ze spullen verkopen zoals t-shirts met TAKE OVER BKK en RESPECT THE KING en er wordt constant een soort monotone toespraak gehouden waar ik toch niks van verstond haha). Omdat het Guesthouse op Khao San Road was, hebben we natuurlijk ook even een drankje gedaan en het nachtleven van BKK verkend. Na een nachtje gingen de meisjes alweer naar huis en ik bleef nog een nachtje om de bus naar Siem Reap in Cambodja te regelen. Dat was nog best een gedoe, want ik wilde perse een 'overheidsbus' omdat ik gehoord en gelezen had dat er veel scams voorkomen bij de grensovergang met 'normale bussen' en dat wilde ik natuurlijk zo veel mogelijk voorkomen. Maar om zo'n bus te boeken moest je bellen naar een of ander Thais bureautje die dan een code zou geven, die je vervolgens weer in moest leveren bij de 7-eleven (een supermarkt) en dan zou die je een bonnetje geven voor een ticket en met dat bonnetje kon je weer je kaartje ophalen bij het busstation... Natuurlijk ging het bij stap 1 al mis want ik spreek geen woord Thais.. Uiteindelijk was de mevrouw bij de receptie van het Guesthouse zo lief om voor mij dat bureautje te bellen en kreeg ik de code waarmee ik een bonnetje kreeg bij de 7-eleven.

De volgende dag ging ik dan eerst met de taxi naar het busstation en daarna met de bus naar Siem Reap! Door die enge 'scam verhalen' had ik mezelf weer aardig bang gemaakt om de grens over te gaan, dus toen we vlak bij de grens van Cambodja aankwamen en we bij het gebouwtje waren waarin we ons Visum moesten regelen had ik al aardig klamme handjes. Hoewel het regelen van het visum heel makkelijk ging, was ik nog niet gerustgesteld.. Ik had constant het gevoel dat er nog iets engs aankwam. Na het regelen van de visums moesten we weer de bus in en werden we uit de bus gezet bij de 'echte grensovergang'. Eerst moesten we weer een gebouwtje in om een 'uit Thailand stempel' te halen en daarna moesten we 500m lopen door een soort niemandsland waarop alleen wat casino's stonden. Na de 500m kwamen we in een lange rij te staan (meer dan een uur) om vervolgens een 'In Cambodja stempel' te krijgen. Behalve de stempel wilden ze ook een vingerafdruk van alle 10 de vingers hebben (geen wonder dat die rij zo lang duurde -__-). Gelukkig stond nadat iedereen van onze bus klaar was, de bus nog netjes te wachten en konden we verder naar Siem Reap. Al met al had ik me dus weer veel te druk gemaakt om niks.

Toen we net over de grens waren voelde ik al meteen een cultuurverschil met Thailand. Ik zag heel veel kindjes op straat en de huizen en dorpjes onderweg leken armer dan wat ik in Thailand had gezien. In Siem Reap werd ik met de tuktuk vanaf het busstation naar mijn hostel gebracht. Het hostel bleek heel erg rustig te zijn en toen ik in mijn kamer kwam, zag ik dat ik de enige was die in deze kamer zou slapen. Eerst vond ik dat best wel jammer, want als er mensen in je kamer zijn heb je toch sneller een praatje en kan je samen dingen ondernemen. Maar later kon ik het eigenlijk ook wel waarderen, eindelijk al mijn spullen eens uit die backpack halen en uithangen zonder dat iemand er last van heeft EN ik had een eigen badkamer (verre van mijn ideaalbeeld van een badkamer hoor, maar toch! Meer luxe dan de afgelopen weken haha). Toen ik me een beetje opgefrist had kwam ik beneden twee Engelsen tegen die net op het punt stonden om uiteten te gaan, omdat ik geen zin had om alleen te blijven de hele avond (er was verder niemand in het hostel) vroeg ik of ik mee mocht en hebben zij me de onwijs leuke stad Siem Reap een beetje laten zien. Cocktails voor 1,50 tot max 3 dollar, eten voor 2 of 3 dollar per maaltijd is toch geen straf lijkt me :). De volgende dag ben ik met de 2 Engelsen naar een luxe resort gegaan en vroegen we of we gebruik mochten maken van het dakterras met jacuzzi en zwembad. Tegen betaling van minimaal 1 drankje per persoon mochten we daar de hele dag gratis gebruik van maken. Na een paar uurtjes genoten te hebben van fruitshakes, het zonnetje en een jacuzzi besloot ik om een tuktuk naar de tempels van Angkor Wat te nemen. Als je namelijk na 17.00 daar aankomt en je ticket koopt, mag je die dag nog gratis naar binnen om de zonsondergang te bekijken en begint je ticket pas de volgende dag. De zonsondergang was heel mooi, maar er waren zo onwijs veel toeristen.. Om te zonsondergang te zien moest je met zn alle op een berg staan waar de tempel op stond, maar dat maakte dat het alleen maar drukker en het was echt onmogelijk om ook maar 1 foto zonder andere toeristen te maken.
De volgende dag had ik een tour geboekt om wat meer over de tempels te weten te komen. Het was best interessant om alle verhalen achter de tempels te horen die we zagen, maar onze gids was nog niet zo lang een gids en heeel erg enthousiast over alles wat hij wist en dat wilde hij graag ook allemaal aan ons vertellen. Dus ik heb wel weet ik hoeveel koningen en jaartallen gehoord, wat samen met de hitte aan het eind van de dag er wel een beetje ervoor zorgde dat ik geen tempel meer kon zien (misschien ben ik ook wel gewoon niet zo cultureel ingesteld..). Niet dat ik spijt heb van de tour hoor, want ik vond het ook heel mooi! Alleen vind ik tien minuten en een paar foto's per tempel wel genoeg in plaats van ruim een uur..

Tijdens mijn busrit naar Siem Reap was ik een Amerikaans meisje tegengekomen waarmee ik nog een paar keer in de stad een drankje had gedaan en zij had een paar locals ontmoet waarmee we om de tempels af te wisselen en dagje mee gingen touren. We gingen achterop de scooter en zij lieten ons hun dorpjes en huizen zien, we gingen wat drinken tussen de locale mensen in een Cambodjaans kroegje en aan het eind van de dag gingen we zoals alle andere locals op een marktje eten. We zaten op een soort mini krukjes en omdat er geen kaart was bestelden onze 'local friends' het eten voor ons. Het was voor mij eerder een soort Fear Factor ervaring dan echt lekker eten, want ik kreeg een soort wrap van sla met daarin iets dat leek op een gevulde omelet, wat geen omelet maar rijst bleek te zijn en ik heb geen idee wat er in zat maar het leek op een soort ongepelde garnalen en schelpen met smurrie. En ondertussen werden we aangevallen door mega grote vliegende sprinkhanen (en ik ben absoluut geen insectenfan). Het avondeten was die dag dus niet echt een succes, maar we hadden wel een mega leuke dag gehad en het was echt heel leuk om een dagje tussen de locals te leven.

Omdat de tempeltour mij veel te lang duurde de vorige keer besloot ik met een van mijn localfriends nog een dagje tempels te doen, zodat hij me rond kon brengen met de motor en ik tien minuutjes kon kijken en een foto kon nemen. We waren al heeel vroeg op pad omdat ik ook wel graag de zonsopkomst wilde zien. Dit was veel mooier en omdat we niet met zn allen op een berg stonden kon de massa van toeristen ook wat meer verspreid gaan staan. Omdat we na de zonsopkomst lekker snel langs alle tempels gingen waren we rond 13.00 alweer terug bij het hostel en ben ik nog met het Amerikaanse meisje naar het War Museum geweest waar ze allemaal echt gebruikte wapens en tanks hebben. Ook kregen we een rondleiding van een oud soldaat die zijn been verloren was tijdens de oorlog. Dat was best indrukwekkend en het was best leerzaam om wat te horen over wat Cambodja allemaal heeft meegemaakt.

Na iets minder dan een week in Siem Reap wilde ik graag weer verder en ik besloot met een minibusje naar Phnom Pehn te gaan. Mijn eerste indruk van de stad was echt verschrikkelijk: ik was nog niet het busje uit of mijn spullen werden al uit mijn handen getrokken door opdringerige tuktuk chauffeurs, waardoor ik besloot dat ik het eerst wel zelf zou proberen om mijn hostel te zoeken door gewoon door de stad te lopen. Maar toen ik om de minuut een hotel of hostel ingetrokken werd omdat ze wilden dat ik daar kwam slapen werd ik al aardig geirriteerd en besloot ik toch maar een tuktuk te nemen. Alleen toen ik een tuktuk chauffeur op mijn mobiel wilde laten zien waar ik naar toe moest, probeerde hij tot 3x aan toe mijn mobiel uit mijn hand te trekken waarop ik heel boos zei dat ik hem zelf wel vast kon houden, grrrr.. Na een kwartier rijden (omdat die drol de weg nieteens wist) kwam ik eindelijk bij het hostel aan. Mijn stemming was aardig naar beneden gehaald door dat gedoe bij mijn aankomst, maar even later kwam er een nieuw meisje uit Canada de kamer in en zij was zo vrolijk dat ik gewoon niet meer chagrijnig kon zijn. Samen hebben we lekker gegeten in de stad en we hadden afgesproken om de volgende dag samen een scooter te huren en naar het Tuol Sleng Museum en de Killingfields te gaan.

De volgende dag stond ons dus een heftige dag te wachten.. Eigenlijk wist ik voordat ik naar het War Museum in Siem Reap was gegaan helemaal nog niet zo veel van de Cambodjaanse geschiedenis, maar na die dag ben ik me er wat meer in gaan verdiepen en ben ik er al een beetje achter gekomen hoeveel narigheid ze hebben gehad en hoe recent dat nog is geweest. We begonnen in Phnom Penh met het Tuol Sleng (ook wel S-21) Museum. Dit was voorheen een schooltje geweest, maar dat is door de leider van de Khmer Rouge (de slechte groep die aan de macht was gekomen) omgebouwd tot een martelhuis en gevangenis. Omdat die leider zo paranoia was, wilde hij van elke gevangene (en dat waren er 30.000) een foto hebben. In dat S-21 hangen dan ook de foto's van iedereen die daar gevangen is geweest, van baby's tot volwassenen die je met ogen vol angst en ontwetendheid aankijken. Toch vond ik dat elk persoon op de foto het verdiende om bekeken te worden, dus heb ik ze (af en toe met tranen in mijn ogen) bekeken. Ook was er een gebouw die nog volledig in de oude staat was gebleven en kon je zelfs nog de kettingen op de grond zien waaraan de gevangenen vastgebonden zaten. Voor mijn gevoel hing er zoveel angst en verdriet in de lucht daar dat ik constant het gevoel had dat mijn keel dichtgeknepen werd daar. Na S-21 moesten we eerst even zitten en wat kouds drinken om bij te komen en daarna gingen we verder naar de Killingfields. Dit was de plek waar de mensen, als ze nog niet dood waren gegaan in S-21 naar toe gingen om (heel naar gezegd) afgemaakt te worden. Bij de ingang kregen we een headsetje op waarin het verhaal van de killingfields verteld werd. Omdat de meeste gebouwtjes die er vroeger gestaan hebben afgebroken waren, stonden er nu alleen nog een soort momumentjes bij de plaatsen waar vroeger iets gestaan had. Ook zag je overal een soort van grote kuilen in de grond, dit waren de massa graven waar soms meer dan 10.000 lichamen begraven lagen en waar nog steeds botten uit de grond staken. Wat ik wel 'mooi' vond om te zien was dat om de palen van de hekjes (die geplaatst waren zodat de mensen niet in de kuilen stonden) allemaal armbandjes zaten, die de bezoekers erom heen hadden gedaan uit respect voor de slachtoffers. Het verhaal dat verteld werd door de headset was heel heftig en het is onbegrijpelijk dat mensen elkaar zoveel ellende aan kunnen doen. Het meest shockerende was voor mij het moment dat we aankwamen bij een boom, de stem uit de headset vertelde dat het beter was om even te gaan zitten of je ergens aan vast te houden voordat het verhaal verder ging.. Die boom was de 'baby boom', 's nachts werden de baby's en kleine kinderen doodgeslagen tegen die boom en om het geluid van het gegil te dempen werd er heel hard traditionele Cambodjaanse muziek afgespeeld (die vervolgens via de headset werd afgespeeld). Na dat verhaal moest ik inderdaad even gaan zitten en bijkomen, het is gewoon niet te beschrijven wat er allemaal door je heen gaat als je dat hoort en ziet. Ik heb heel lang getwijfeld of ik dit wel op mijn reisverslag moest zetten, maar ik vertel zo goed als alles wat ik meemaak en dit is toch wel een onderdeel dat heel veel indruk op mij heeft gemaakt en daarom vond ik dat ik het wel met jullie moest delen.
Na die heftige dag waren we eigenlijk allebei helemaal gesloopt, zowel emotioneel als fysiek en besloten we lekker vroeg naar bed te gaan.

Omdat ik Phnom Pehn niet een super leuke stad vond, besloot ik de volgende dag weer verder te reizen naar de kust van Cambodja, Sihanoukville. Ik koos weer voor een minibusje en de reis ging heel goed, ik had zelfs WiFi in het busje haha(dat hebben we in NL nieteens!). In Sihanoukville was een groepje mensen die ik al eerder in Koh Tao ontmoet had. Via Facebook had ik met hun afgesproken en zouden we samen nog een paar dagen leuke dingen doen. Het hostel waarin zij verbleven was al vol toen ik aankwam, net als alle andere hostels in het plaatsje dus na een tijdje met mijn backpack lopen, was ik het zat en koos ik voor een privekamer. Dit was 5x zo duur als een dormroom en ik baalde ook als een stekker omdat het ver boven mijn backpacker budget was. Gelukkig zette mama me weer met beide benen op de grond door me te laten realiseren dat 15 dollar voor een prive kamer met badkamer ongeveer net zo duur is als een doosje sushi in NL en ik met andere woorden niet zo moest zeuren, haha. Na de onwijs 'dure' nacht in mijn prive kamer kon ik gelukkig de volgende dag wel in de dormroom van 3 dollar per nacht en zat ik gezellig bij het groepje vrienden uit Koh Tao.

Het leven in Sihanoukville was echt super goedkoop, de maaltijden rond de 2-3 dollar en het uitgaan was helemaal hilarisch goedkoop. Als je namelijk tussen 11 en 12 uur 's avonds op straat loopt krijg je flyers waarmee je een gratis drankje bij elke bar kan halen. Als je na die gratis drankjes nog niet genoeg had, betaalde je 50 cent voor een biertje en max 2-3 euro voor een mixdrankje.
Na een paar nachtjes feesten en chillen op het strand besloten ik, een meisje uit Zweden en twee meisjes uit Denemarken om naar het eiland Koh Rong te gaan. Na twee uur met de boot kwamen we aan in het paradijs. Wit zand, een mega heldere zee en overal puppy's. We vonden als accomodatie tentjes op het strand voor 5 dollar per nacht (paste prima in het backpackers budget haha). Nadat we de accomodatie geregeld hadden, gingen we een beetje het eiland verkennen en 's avonds hadden we een heerlijke bbq op het strand. De volgende dag wilden we naar het strand aan de andere kant van het eiland en err zijn maar twee manieren om daar te komen: met de boot of een uur door de jungle trekken. Wij besloten voor het laatste te kiezen alleen had ik mijn dichte schoenen samen met mijn backpack nog op het vaste land laten liggen, dus moest ik op mijn teenslippers klimmen en klauteren. Het was super leuk en bovendien heel vermoeiend en het voelde dan ook meer dan verdiend om na een uur te trekken door de jungle aan te komen op het mooiste strand dat ik ooit gezien heb. Het zand was nog witter dan aan de andere kant van het eiland en het water nog helderder. Je snapt wel dat mijn lach niet meer van mijn gezicht af kon haha. Na een paar uurtjes genieten gingen het Zweedse meisje en ik weer terug door de jungle en de Deense meisjes besloten om met de boot terug te gaan.
Na twee nachtjes werd helaas het meisje uit Zweden ziek dus besloot ik vaarwel te zeggen tegen het paradijs en met haar mee te gaan naar het vaste land. Na nog drie nachtjes in Sihanoukville startte eindelijk mijn visum voor Vietnam en mocht ik Vietnam in!

Vanaf Sihanoukville was het 13 uur om in Ho Chi Mihn te komen. En weer een grensovergang.. Deze keer wilden ze in de bus dat ik mijn paspoort afgaf. Eigenlijk houd ik daar helemaal niet van, maar ik had van andere reizigers gehoord dat ze dat altijd doen, dus met veel tegenzin gaf ik toch maar mijn paspoort af. Toen we bij de grens aankwamen moesten we allemaal weer uit de bus en naar de stempelmannen. Maaar ik had mijn paspoort nog niet, paniek paniek. Ook was in de tussentijd mijn tas zomaar uit de bus gegooid terwijl ik al in het gebouwtje was en niet wist dat we onze tassen mee moesten. Toen ik de bus weer wilde zoeken voor mijn paspoort zag ik dat twee mensen uit de bus mijn tas hadden gered, waar ik ze heeel dankbaar voor was! Toen ik vroeg of zij al hun paspoorten hadden vertelden ze me dat we die bij de stempelmannen weer zouden krijgen. Gelukkig hadden ze gelijk en kregen we netjes ons paspoort terug zodat hij gestempeld kon worden en konden we daarna weer de bus in richting Ho Chi Mihn.

In Ko Phi Phi was ik een Frans meisje tegen gekomen die in Ho Chi Mihn woont, dus ik had met haar afgesproken dat ik bij haar zou slapen als ik in HCMC was. Toen ik aankwam was het al donker en toen ik de chauffeur van de gratis transfer naar accomodatie het adres van dat Franse meisje liet zien, zei hij dat dat te ver was en dat hij me daar niet heen ging brengen.. Ook had ik geen een Vietnamese Dong en geen internet op mijn mobiel om het meisje te bereiken. Dus had ik twee missies: naar de ATM en Wifi vinden. Gelukkig was een ATM vinden niet heel moeilijk, maar het vinden van WiFi was een ander verhaal.. Ik had geen idee waar ik was dus liep maar wat rond en werd ondertussen door iedereen aangestaard alsof ik een soort alien was (wat trouwens niet heel gek was, aangezien ik met een oververhit hoofd en met een backpack op mijn rug en een grote dagrukzak op mijn buik boven al die kleine Vietnamese mensjes uitstak haha). Na 20 min lopen kwam ik bij een schattig koffie tentje waar ze eindelijk wifi hadden en kon ik het franse meisje bereiken. We spraken af bij een restaurantje waar ik moest komen door een scootertaxi te nemen (wat er waarschijnlijk nog belachelijker uitzag dan alleen al rondlopen, met twee tassen achterop de scooter haha). Nadat we gegeten en wat gedronken hadden met haar Vietnamese vrienden gingen we naar het appartement van het Franse meisje. Haar kamer was op de 14e verdieping en ze had uitzicht over zo goed als heel de stad, zo vet! Na een nachtje heerlijk slapen ging ik de volgende ochtend met de bus alweer verder naar Can Tho, waar het vrijwilligerswerk is.

Ik heb er al twee dagen van vrijwilligerswerk op zitten, maar dit verhaal is al veel te lang en ik denk dat ik een beter beeld van het werk kan geven als ik al op alle projecten ben geweest. Dus ik zal binnenkort een update geven over hoe het vrijwilligerswerk en het leven in Can Tho is.

Het is zo'n gek idee dat ik alweer ruim een maand aan het reizen ben. Aan de ene kant lijkt dat nog best kort, maar aan de andere kant heb ik ook al zo veel gezien en meegemaakt dat het ook zo drie maanden konden zijn. Ook merk ik dat ik de lieve mensen thuis toch wel al echt mis hoor. Gelukkig is er op de meeste plekken gewoon WiFi waardoor het contact makkelijk gaat, maar het voelt toch gek om al zo'n tijd aan de andere kant van de wereld te zitten en de dagelijkse dingen van thuis al een beetje te vergeten. Gelukkig komt mama met Erik me over een maandje al opzoeken en kan ik eindelijk iemand van thuis echt laten zien hoe het hier is :).

Ik zal binnenkort zal ik weer wat van me laten horen!

Dikke knuffel en heel veel liefs!

xxxxx