Alweer op de helft van mijn tijd als vrijwilliger

Hallo lieve allemaal,

Ik ben alweer over de helft van mijn tijd als vrijwillliger in Can Tho. Ik heb het nog steeds onwijs naar mijn zin en het is bijzonder fijn om weer even een vast plekje te hebben.

Twee weken geleden kwam ik met de bus aan in Can Tho en nadat ik een korte rondleiding en een verfrissend fruitsapje van twee mede vrijwilligers had gehad werd ik opgehaald door Phuong, onze contactpersoon in Vietnam. Phuong gaf mij een eerst rondleiding door de stad, daarna kreeg ik te horen op welke projecten ik was ingedeeld en vervolgens gingen we een noedle soepje eten bij, volgens hem, het beste noedle soep restaurantje (en hoewel ik niet zo van de noedle soep ben was het inderdaad erg lekker haha).

Ik werd op de volgende projecten ingedeeld:
1) City Orphanage (3x per week). Dit is een weeshuis in de stad voor zowel lichamelijk als geestelijk gehandicapten, maar ook voor gezonde kinderen. Behalve kinderen zijn er ook geestelijk en/of lichamelijke volwassenen die hier 'verzorgd' worden. Het is hierbij de bedoeling dat we de kinderen en de mannen vermaken met spelletjes of gewoon wat persoonlijke aandacht en bij de groep vrouwen assisteren we bij het eten geven. Dit project wordt door de meeste vrijwilligers gezien als een van de zwaarste maar ook een van de meest voldoening gevende projecten.

2) Thien An (1x per week). Dit is ook een weeshuis, maar in dit weeshuis is alles een stukje beter geregeld. De meeste kinderen gaan overdag naar school of naar een creche. En de kinderen worden hier door lieve verzorgsters groot gebracht. Ook is hier een goed systeem waarbij kinderen financieel geadopteerd kunnen worden. Bij dit project geven we Engelse les aan een groepje kinderen die om een voor mij onbekende reden die dag niet naar school gaan (ik neem maar aan dat ze nog net even te jong zijn voor school).

3) Pagoda (1x per week). De pagoda is een tempel waarin ook weeskinderen opgevangen worden. De kinderen leven hier tussen de nonnen en de groep die wij zien zijn met ik denk wel 40 kinderen bij elkaar van misschien 3 tot 10 jaar. Het is hier ook weer de bedoeling om de kinderen te vermaken en ze de persoonlijke aandacht te geven die ze de rest van de tijd missen. Ook dit project wordt gezien als een lastig project omdat het gewoon onmogelijk is om alle 40 kinderen die letterlijk krijsen om je aandacht ook daadwerkelijk de aandacht te geven.

4) Charity Hospital (1x per week). Zoals de naam al zegt werken we bij dit project in een ziekenhuis. Dit is een alternatief ziekenhuis waarbij traditionele geneesmiddelen zoals kruiden gecombineerd worden met echte medicijnen. Het is dan ook geen echt medisch ziekenhuis, maar meer een soort ziekenhuis waar mensen komen om te revalideren of aan te sterken. Ook is het hier traditie dat als iemand uit de familie in het ziekenhuis komt, de hele familie mee verhuisd naar het ziekenhuis om daar te zorgen voor de aanvullende verzorging. Omdat het een 'charity hospital' is komt er elke week een nieuwe groep vrouwen vanuit het platte land die vrijwillig het eten klaar maakt voor de mensen die in het ziekenhuis liggen. Aan ons is de schone taak om die vrouwtjes te helpen, door groente te snijden en schoon te maken en aan het eind een nauwkeurige hoeveelheid rijst (nee dat is nog echt niet zo makkelijk) in kommetjes te doen die de familie van de zieken meenemen. Tussen het snijden en rijst scheppen door is er een groepje mannen en studenten die ook bij het ziekenhuis werken of leven (dat is mij niet helemaal duidelijk) en zij willen heel graag Engelse les. Dus tussen het werken door geven we ook nog een lesje Engels. Na het lesgeven en voor het rijstscheppen krijgen wij als vrijwilligers vaak ook nog een bakje rijst met wat groente en Tofu, wat vaak heeel erg lekker is. Bij dit project is het niet zo zeer dat het heel erg nodig is dat wij helpen, maar het is meer bedoeld om enerzijds voor ons de Vietnamese cultuur beter te leren kennen en anderzijds voor hun de Westerse cultuur van dichtbij te kunnen zien.

5) Blind People (1x per week). De 'blind people' zijn blinde masseurs. Het schijnt een bijzondere ervaring te zijn om een massage te krijgen van blinde mensen doordat (behalve hun ogen natuurlijk) de zintuigen bijzonder goed ontwikkeld zijn. Ze kunnen dus heel goed aanvoelen of horen of de klant iets wel of niet prettig vindt. Het doel van dit project is om de masseurs wat Engels aan te leren zodat ze beter met de klanten kunnen communiceren (aangezien met handen en voeten praten en uitbeelden niet zo veel zin heeft bij deze mensen). Deze mensen willen heel graag Engels leren en tijdens de les komt het ook regelmatig voor dat je hand, voet of arm even een massage krijgt, helemaaal niet erg natuurlijk :).

6) VA Kindergarten (1x per week). De kindergarten is een betaald kinderdagverblijf waar kindjes van 2 tot 8 jaar naar toe gebracht worden. Bij dit project hebben de kinderen dus gewoon ouders die genoeg geld hebben om de kinderen te verzorgen.Van dit project wordt er ook wel eens afgevraagd of het wel eerlijk is dat wij als vrijwilligers er ingezet worden. We zijn er namelijk om de kinderen wat Engelse les te geven (wat nog best lastig is, als die kindjes zo ontzettend jong zijn). Op zich is het natuurlijk ook wel dubieus om die kinderen aandacht te geven terwijl er in een weeshuis om de hoek de kinderen jouw aandacht veel meer nodig hebben, maar aan de andere kant is het ook wel eens leuk om te zien dat er ook kinderen zijn die het wel goed hebben en wel een 'normale opvoeding' hebben gehad.

De eerste week als vrijwilliger was echt heel erg wennen. Ten eerst was het grootste punt waar ik aan moest wennen natuurlijk het werken op de projecten. Ze hebben stuk voor stuk indruk op me gemaakt en ik vind ze ook stuk voor stuk bijzonder om te doen. Hoe schattig is het bijvoorbeeld als je binnenkomt bij Thien An en dat je begroet wordt door 4 schattige kleine kindjes die in allemaal in koor zeggen: 'Good morning teacher!'. En hoe trots ze 'Teacher, teacher, teacher' roepen als ze jouw tekening op het bord nagetekend hebben. En bijvoorbeeld bij de 'Blind People', die mensen zijn zo ontzettend lief. Ze willen heel graag leren en hoewel het leren echt heel langzaam gaat krijg je zoveel voldoening als ze dan eindelijk dat ene zinnetje onder de knie hebben. De blind people vinden het ook heel leuk om te voelen hoe je eruit ziet, zo noemen ze mij allemaal 'model' omdat ik zo lang ben, hahaha.

Wat ook heel grappig is, is het werken in het Charity Hospital. Die vrouwtjes die daar werken, zijn vaak streng over hoe het eten klaar gemaakt moet worden en hoe precies dat ene blaadje wel in de bak moet en het andere niet (terwijl ik echt het verschil niet zie) maar aan de andere kant zijn ze ook echt gefacineerd over hoe wij als westerlingen eruit zien en praten dan ook zonder schaamte met zijn alle over onze neus, kin, wangen en ogen (niet dat ik er een woord van versta hoor, maar ze zitten dan met zijn alle naast elkaar naar ons te kijken en af en toe wordt er dan in je wang geknepen, op je neus gedrukt of op je billen geslagen waarna het woord 'Deb' volgt, wat dan 'mooi' betekent).

Hoewel City Orphanage heel indrukwekkend was, werd ik het meest overvallen toen ik voor het eerst ging werken in de Pagoda. We kwamen daar binnen en toen zaten de kinderen eerst nog opgesloten in een soort container ding. We gingen toen eerst maar kijken in de ruimte waar ze normaal gesproken heen gaan om te spelen, waar je komt door door een heel smal steegje te gaan achter de pagoda. Op het moment dat wij ons door het steegje wurmden met een grote tas vol speelgoed, werden de 40 kinderen (lees gillende, krijsende, springende aapjes) vrijgelaten die vervolgens met 40 tegelijk op ons probeerde te klimmen om die tas met speelgoed af te pakken en daarnaast ook nog eens een rugtas van mijn rug te trekken. Godzijdank, werd ergens een sleutel vandaan getoverd waardoor de deur naar de 'speelruimte' open werd gedaan wat vervolgens omgetoverd werd in een soort strijdveld om de meeste aandacht. Toen ik mijn rugtas op een veilige plek had gedaan werd ik in de houtgreep genomen door 3 kinderen die bovenop me gingen zitten en allemaal een arm of been vast hadden, achter zat een meisje mijn haar te vlechten, voor me zag ik een kind van misschien vier op de leuning van een bankje staan waarvan ik zeker wist dat als die zou vallen, hij geen tand meer in zijn mond zou hebben en naast me hoorde ik gegil van andere kinderen die elkaar de hersens in wilden slaan met een kapot gemaakte kledinghanger, HELP!! Na een anderhalf uur politieagent spelen en een soort van 'damage control'- rol gehad te hebben was ik helemaal uitgeteld haha. Gelukkig was de volgende keer al iets minder chaotisch en wist ik wat me te wachten stond.

Omdat ik City Orphanage 3x in de week heb, is dat voor mij toch wel het meest indrukwekkende project. We beginnen meestal bij de kleuters, waarbij we een tas met speelgoed en vaak ook nog knutselspulletjes meenemen. Hier gaan we vooral spelen met de kinderen en het is heel fijn om de lachjes op die kinderkoppies te zien. In deze groep zitten zowel geestelijk en/of lichamelijk gehandicapten als gezonde kindjes, sommigen zijn heel aanhankelijk en willen veel aandacht, bij anderen zie je al dat ze toch wel beschadigd zijn en vinden het fijner om met rust gelaten te worden. In het begin voelde ik me vrij machteloos omdat ik gewoon niet zo goed wist wat ik kon doen omdat ik ook de achtergrond van de kinderen niet wist. Nu ik er al meerdere keren ben geweest heb ik het idee dat de kinderen mij ook een beetje herkennen en gaat het helpen al wat natuurlijker.
Na de kleuters gaan we meestal naar de vrouwen, als we hier komen is het voor hun etenstijd en assisteren we ze met eten geven. De eerste paar keren was er steeds iets waardoor ik geen eten hoefte te geven, dit was eigenlijk wel fijn want op deze manier kon ik ze eerst wat beter bestuderen en zelf een beetje gissen naar waar ze last van hebben. Deze vrouwen liggen namelijk de hele dag op bed en omdat de bedden pas kort geleden zijn aangeschaft zijn veel vrouwen heel stijf en hebben vergroeiingen in hun heupen, knieen, voeten en rug. Ook zijn de schedels soms vervormd door het liggen en alle haren zijn afgeschoren ivm met de luizen. Sommige vrouwen zijn zo onderontwikkeld dat het lijkt alsof ze nog baby's zijn terwijl de meesten zelfs ouder zijn dan dat ik ben. Naast het nare aanzicht van de vrouwen is ook de geur een barriere waar je overheen moet. Ondanks dit alles heb ik vanaf het begin geprobeerd een knop om te zetten en er gewoon niet aan te denken, het is erger voor hen en het enige wat ik kan doen is lief voor ze zijn en ze op een normale manier behandelen.
Na de vrouwen kom je bij de groep mannen, deze groep is het moeilijkst te vermaken vind ik. Veel zijn verstandelijk gehandicapt en/of autistisch waardoor er bijna tot geen contact met ze te maken is. Daarnaast is de geur die hier hangt nog een slag erger dan bij de vrouwen en bijna niet te negeren. Wat we hier doen is met een paar manne een balletje over rollen en er is een blind jongetje bij die het heel leuk vind om met een gitaartje te spelen, maar verder voel ik me hier nog steeds na twee weken het meest machteloos.
Na de mannen gaan we naar de peuters waar de baby's van 1 maand tot peuters tot 5 of 6 jaar zitten. Deze kinderen mogen eigenlijk nooit naar buiten en voordat wij komen zitten ze met hun enkeltjes vastgebonden aan de spijlen van het bedje (als wij komenm, maken we ze natuurlijk zo snel mogelijk los). Gelukkig keurt de leiding het nu soms goed als we de kindjes even mee naar buiten willen nemen, maar ze mogen niet in de zon, niet op het gras en niet in contact komen met de andere weeskinderen. Deze groep is wel het makkelijkst om te vermaken, ze vinden het geweldig om op schoot te zitten of om gekieteld te worden, maar gewoon met het speelgoed spelen zorgt ook al glimlachjes op de gezichtjes.
Al met al is City dus best heftig, vooral omdat de omstandigheden gewoon bijzonder primitief zijn en bijvoorbeeld de lopen of zelf laten eten bij gehandicapten gewoon niet gestimuleerd wordt. Hierdoor verslechterd de situatie alleen maar en zullen deze mensen nooit een toekomst hebben. Gelukkig is er ook wel wat vooruitgangen te zien, zoals het personeel dat ons steeds meer toelaat, bedden die in steeds meer ruimtes liggen en leidsters die wat meer betrokken zijn met de kinderen.

Ten tweede was het natuurlijk weer even wennen om in een ander land te zijn, want het eten en de cultuur zijn hier toch wel weer anders dan Thailand en Cambodja en daarnaast is het ook echt wennen dat er gewoon niet of nauwelijks Engels door de lokale bevolking wordt gesproken. In Thailand en Cambodja was het Engels verre van perfect en heb ik ook genoeg miscommunicaties gehad door de taalbarriere, maar hier is het niveau van Engels sprekende mensen wel heel laag. Ook is het echt even wennen om weer in het binnenland te zijn, tot nu toe ben ik (behalve in Siem Reap en Bangkok) vooral aan de kust geweest en daar was het toch echt wel een paar graden kouder. Hier in Can Tho loopt het dagelijks toch wel op tot de 35 graden en als je dan ook nog eens iets moet uitvoeren is dat toch wel heet haha. Wat voor mij en mijn lichaam ook weer even wennen was, was om wat beweging te krijgen. Na ruim een maand van strand naar strand en af en toe wat cultureels was het toch echt wel even wennen om gemiddeld 20 minuten op een fiets te zitten om ergens te komen, zeker als die fiets minimaal 2x per week even naar de fietsenmaker moet omdat de ketting niet loopt, je een klapband krijgt of je stuur scheef zit (om even aan te geven in welke staat de fietsen zijn haha). Maaar het is zeker goed voor de lijn met al dat fietsen en zweten, misschien verbrand ik nu eindelijk die cocktails en het lekkere eten haha ;).

En ten slotte was de eerste week best heel erg wennen omdat ik opeens in een huis terecht kwam met 8 andere vrijwillligers.Tot nu toe was ik gewend om steeds maar maximaal een weekje met mensen op te trekken, waarmee we 's ochtends, 's middags en 's avonds uiteten gingen en een schoonmaakster hadden die het hostel schoonmaakt. En als ik het klaar was met de mensen of het hostel, kon ik daarna weer vrolijk verder gaan opzoek naar nieuwe inspirerende mensen en een leuk hostel om in te verblijven. Nu kwam ik in een huis waarin je leeft met acht anderen en waar je je soms dus toch wel even aan moet passen: je eigen afwas doen, boodschappen doen voor ontbijt en snacks, je troep opruimen en ga zo maar door. Nu denken jullie natuurlijk, wat zeurt ze nou dat moet toch thuis ook gewoon? Ja, dat moest ik thuis ook gewoon, maar ik had er totaal geen moeite mee om dat binnen een maand weer af te leren kan ik jullie vertellen haha. Gelukkig heeft leven met acht anderen voor een langere tijd ook heel veel voordelen, het is bijvoorbeeld heel leuk om de ervaringen te delen over het werk dat we allemaal doen. Ook is het fijn omdat er altijd wel iemand in het huis is en dat je de mensen natuurlijk beter leert kennen dan dat je ze maar een weekje ziet. Hier gaan we gelukkig ook nog elke avond uiteten en is er ook genoeg vrije tijd voor een terrasje, shoppen, naar het zwembad, een massage of een uitje in het weekend.

Na twee weekjes voelt het eigenlijk wel alsof ik hier gewend ben. Ik ken de projecten, ik weet wat ik kan doen en hoe ik kan helpen, ik heb een beetje een ritme gevonden, ik kan het goed vinden met iedereen uit het huis en we doen genoeg leuke dingen. Gek om te bedenken dat de week na volgende week alweer mijn laatste week is en ik afscheid moet nemen van al die lieve mensen hier. Wel heeeel erg leuk om te bedenken dat ik mama en Erik dan weer zie! Om wat meer van de omgeving te gaan zien gaan we morgen met een groepje naar de Floating Market in Can Tho en volgend weekend gaan we met een groepje naar Vinh Long om even uit deze toch wel drukke en chaotische stad te ontsnappen. Ik vermaak me hier dus nog wel even.

Nu wordt het wel weer tijd om dit hete internetcafe te verlaten en lekker aan het zwembad te gaan liggen.

Heel veel liefs en weer een dikke knuffel,

xxxxxx